esra uyman

Yaşam Masalı benim için varlığını unuttuğum bir bahçeye geri dönmekti. Arada bir varlığını hissetsem dahi artık geçmişte kalmış üzeri örtülmüş, görünmez bir bahçe. Bakımsız, yabani otlar bitmiş, çer çöp içindeki bir harabeyi yeniden içinde yaşanır bir yer hale getirme yolu, yolculuğu haline geldi zamanla. 

Önce bahçeyi kabul etmek, evet burası vardı ve ben burada doğdum büyüdüm diyebilmek, ve her adımda yeniden ve yeniden toprağı duymak, hatırlamak. Bahçede birikmiş, hızlıca gizlice çöplerimi attığım yer olduğunu fark edip çöpleri toplamak. Her adımda yeniden çöpleri ayıklamak, ne zaman neden attığımı bile hatırlamadığım bir ton tanınmayan duygu dolu nesne... Görünen görünmeyen onlarca, yüzlerce nesne, fark etmeye başladıkça bahçemi, evimi kurtarma isteği. Evim içinde yaşadığım kurulu düzen, bahçe daha çok ben gibidir. 

Sonra yabani otları ayıklamak, yavaş yavaş toprağı havalandırmak, toprağın ekime hazır hale gelmesi için herşey. Toprağı görünür hale getirdikten sonra iyice bir havalandırmak. Şimdi bu bahçeye neler ekebilirim? Bu soruya gelebilmek.

Ve her işe giriştiğimde yanımda, yanıbaşımda yardım edenlerin olması, birbirimize yardım ederek evleri, bahçeleri, ormanları, denizleri tanımak, toprağı havalandırmak. 

En sonunda şükrederek toprak üstünden göğe bakmak. Benim için Yaşam Masalı inzivalarında bunlar olur. Kendime bakarım, kaçtığım yerleri, korktuğum şeyleri, sakladıklarımı, duymadıklarımı ve de öyle sandıklarımı görürüm.  

40 yaşındayım ve ilk defa geçen yaz doğanın, yeryüzünün bir parçası olduğumu ve kan bağım, ortak geçmişim/tarihim olmayan bir takım insanların çok kısa zamanda can öte kalpten kalbe, mümkün olabilen en net ve iyi niyetimizle birbirimizin birer parçası olabileceğimizi ve birbirimizi iyileştirmeye yardım edebileceğimizi deneyimledim. 

Zamanın lineer olmadığını, 20 küsür sene önce bile olanların bugün oluyormuş gibi ruh dünyamızda canlı tutabilme yetimizin olduğunu ve o gün kadar gerçek hissedebileceğimizi ve aynı şekilde etkilenebileceğimizi farkettim, öğrendim.

Yalnızca akılcı olmanın iç huzuru bulmama yetmediğini, sadece zihin ve bedenden ibaret olmadığımı, yalnızca zihnim ile kendimi ehlileştiremeyeceğimi farkettim.

Sorumluluğunu üstlendiğim şeyleri hep ciddiye alan ben, kendimi o kadar ciddiye almamayı hazmetmeyi deneyimledim. İçten, kalpten affetmek denir iliklerime kadar hissettim ve getirdiği hafifliğin keyfini sürebildim. Bazen yetinmeyi bazense yetinmemeyi öğrendim.

Önce uzunca bir süredir hissizleştikten sonra ki dönemde akılcılığımın dozunu biraz azaltıp hissetmekten korkmamayı deneyimledim. O günkü şartlar ne getiriyor ya da götürüyorsa yine de o şartlara uygun dengeyi bulmanın imkansız olmadığına şahit oldum.

O dengeyi araştırıyorum...

Ordan oraya koşuşturan, uslu dur oturdan anlamayıp gevezeliğe devam eden, sürekli şekilde ürettiği düşüncelerle hacim kaplayan, yargılayan, eleştiren, kendini insanlığın geri kalanından ayrı gören bir zihinle gittim Datça’ya. Muazzam berraklıkta masmavi bir gökyüzü, uçuşup duran bembeyaz bulutlar vardı gökyüzünde gördüğüm. Gördüm sandığım ama doğrudan bir imaja indirgeyip hafıza olarak bilincime yapıştırdığım bir not olarak kalan o gökyüzü ve duydum sandığım o güzelim ağaçların ulu yapraklarının arasından kıvrılıp giden rüzgarın sesi vardı.

Ve işte Esra’nın gözleyin dediği “ben” ile baş başaydım. Baktıkça Esra gözümün içinden kalbime, tozdan belli belirsiz seçebildiğim bir “ben” gördüm o aynada. Zihnin oynadığı türlü oyunları, bıkmaksızın devam eden gevezelikleri sakince gözlemledikçe yavaş yavaş siliniyordu tozu aynanın. Hayli zor bir temizlik. İçimde bir şey olan bitene direniyor, gerçek yansımamı görmeye her yaklaştığımda eliyle aynayı kapatıyor ya da onu tekrar çamura buluyordu.

Esra’m ve o muazzam kamp arkadaşlarım. Kamptan dönerken artık biliyordum, Esra’nın kalbime bakan gözleriydi benim aynam. Ben O’ydum o da ben. Maviş deniz, güçlü bulutlar, rüzgarın hışırdattığı yapraklar.. Artık doğrudan akıyordu tertemiz sakin zihnime o yaşam denilen, akıp giden muazzam nehir. Mermer gibi pürüzsüz olana dek bakacağız o suya direnen benliğimize. Aşk ile..

Çalışmalardan sonra yaşadığınız değişimleri, görüşlerinizi, önerilerinizi bizimle paylaşabilirsiniz..